Archilochos von Paros, Fragment 77 (~ 680 – 645 v.Chr.) ὡς Διονύσοι’ ἄνακτος | καλὸν ἐξάρξαι μέλος οἶδα δῑθύραμβον, οἴνῳ | συγκεραυνωθείς φρένας | Διονύσοιο = attisch Διονύσου |
Dies ist ein trochäischer Tetrameter, also ein Sprechvers:
‒ ⏑ ‒ ⏑ ˈ ‒ ⏑ ‒ Í |‒ ⏑ ‒ ⏑ ˈ ‒ ⏑ ‒ Í
Die Längen werden durch lange Vokale oder die Silbe schließende doppelte Konsonanten gebildet.
In unserem Fall wird auch das -ν- in Διονύσοιo und das -λ- in καλόν zum Doppelkonsonanten gedehnt.
Wegen des gleichmäßigen Wechsels ist der Vers (in moderner exspiratorischer Akzentuierung) leicht zu lesen.
Der Spruch stammt aus einem längeren Gedicht, in dem Archilochos über sich selbst spricht. Er ist der erste Dichter, der dies tut und damit von der erzählenden Dichtung des Epos abweichend zum ältesten Lyriker wird.
Alkaios von Lesbos, fr. 94 Diehl (~ 630 bis 580 v.Chr.) τέγγε πλεύμονας οἴˈνωι, τὸ γὰρ ἄστρˈον περιτέλλεται, ἀ δ' ὤρα χαλέπα,ˈπάντα δὲ δίψˈαισ’ ὐπὰ καύματος. | τέγγω: benetze / τὸ ἄστρον: hier Sirius (Hitzestern) / |
Dieser Asklepiadeus maior ist der Teil einer alkäischen Strophe, also wirkliche gesungene Lyrik:
‒ ‒ ‒ ⏖ ‒ˈ‒ ⏖ ‒ˈ‒ ⏖ ‒ ⏑Í